Алегарычны восеньскі вершык

[letrym]

                                                                             

                                   людзі йшлі за летам

                                   восень – сьледам

                                               Лорка

Iдзе  паспалiтае рушаньне

За чорт яго ведае кiм,

А восень, нiбыта бы грушамі,

Мяцелiць і мажа вiскі .

 

Iдзе паспалiтае рушаньне –

Ці то цыгарэты, ці дождж –

I сталі яны неўміручымі,

Ідуць – толькі вецер уздоўж..

 

Бадзяецца гэтае рушаньне,

То ўстане, як быццам лiхтар,

I жылы так жудка напруджаны,

А мабыць, то проста лухта..

 

А мабыць – ня проста.. I рушаньне

Брыдзе, гаманіць, бы ў карчме,

I межы, як слова парушаны,

А слова трымаюць, як меч,

 

Задурня трымаюць. Алоўкамі

Здаецца iм, пэўна гальлё,

І нехта іх пальцамі лоўкімі

Ў адзіную хустку заплёў..

 

І сьненьні мае расьцярушаны

Вось гэтым, ня ведаю кім,

Брыдзе паспалітае рушаньне

Зь лясоў, з гарадоў у віскі..