а это одно из моих самых любимых стихотворений
по сочетанию сказковости пронзительности и политической правильности оно как Гренада
парень волколак, но всё равно за народ, потому что живая душа, блин
он лежит в овраге, умирает и просит оленя объесть листья перед глазами, чтобы увидеть ещё раз как всё красиво
вспомнить всё настоящее
умереть от пронзительности и нежности, а не от серебра, которым его нашпиговали панские прихвостни
или хотя бы от гнева на них, или от злости на этого тормоза оленя
но от настоящего
вот оно
и как он в конце вспоминает любимую, а потом злится, что расслабился.
Уладзімір Караткевіч
Балада пра паўстанца Ваўкалаку
Апошняя ноч над зямлёю. Каля мяне, як цень, Праходзіць да вадапою Вольны лясны алень.
Заўтра нічога не будзе. Ляжу ў яры ля ракі. Куляю срэбнаю ў грудзі Звалілі мяне паюкі.
У полі абшар шырокі, А тут і вільгаць, і цень. Няма прасторы для вока...
Лісце аб'еш, алень!
Біўся з панамі нямала, На ўсіх наганяючы жах, Часамі - і без кінжала, З адною злосцю ў руках. Дабрацца б да родных межаў, Пабачыць бы новы дзень... Дай глянуць на свет бязмежны,
Лісце аб'еш, алень!
Мне ж не зламаць рукамі, Я ж не магу стаяць, А там на гары, за кустамі, Родная хата мая... Сястра сядзіць пад калінай, Абляпілі "маскалікі" пень... Зрабі прасвет у галінах,
Лісце аб'еш, алень!
Каб хату пабачыць бедную І неба, дзе бусел ляціць, Каб могілкі мог я ўгледзець, Дзе маці мая ляжыць. Пад мядовыя гівала гукі, Патаемны крык леляка Склала каравыя рукі, Чакаючы з пушчы сынка. Апоўдзень над тымі капцамі Сыта бубніць авадзень... Зламай крушыну рагамі!
Лісце аб'еш, алень!
Знімі мяккімі губамі Пярсцёнак з рукі маёй. Там, пад старымі дубамі, Хата пад новай страхой... Ад пана адбіў дзяўчыну, Ад пана на белым кані... Схавалі мяне яліны, Хмыз, лесавыя пні. А ў сэрца другі ёй убіўся, Пакорлівы, добры, святы. Я бачыў і адступіўся, - Што возьмеш з авечак ты? Зрабіў я, што пан у іх новы (Й таго "Кабыздохам" завуць), Дапамог канём і каровай, Няхай сабе ў міры жывуць... Пярсцёнак жанчыне ў маністах Аддай і пра смерць не крычы. Хай будзе сумленне чыстым! Хай спіць спакойна ўначы! Цяпер і маніць не трэба, Як слабасць да сэрца дайшла: Больш солі, больш хлеба, больш неба Патрэбна яна была. І толькі волі вялікай Я б за яе не аддаў... Зацкаваны... Магутны... Дзікі... Як я яе кахаў! Пабачыць бы любыя вочы, Пакуль не пакрыў мяне цень. Не абмінай! Варочай! Лісце... Аб'еш... Алень!![[personal profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/user.png){kind=small}
